Jakla

Jakla był to dopasowany kaftan z długimi, wąskimi rękawami, noszony jako okrycie wierzchnie. Charakterystycznym elementem były marszczone bufy na ramionach, wzmocnione od wewnątrz impregnowanym płótnem tzw. gurtem. Jakle szyto z wysokogatunkowych materiałów wełnianych. Najbardziej pożądany był kamgarn, czyli gruba tkanina z wełny czesankowej. Odświętne jakle szyto także z szewiotu bądź welwetu a na lato z satyny bądź jedwabiu. Te na co dzień były z tańszych materiałów takich jak kreton. Jedna z jakli znajdująca się w kolekcji Izby Historycznej uszyta jest z angielskiej wełny London Shrunk. W II poł. XX w. jakle noszone na co dzień wykonywano także z tkanin syntetycznych. Archiwalne fotografie sprzed I wojny światowej pokazują, że jakle wykonane były z wzorzystych, prawdopodobnie wielobarwnych materiałów. W zbiorach Izby Historycznej zachowało się najwięcej jakli w kolorze czarnym, które to w późniejszym okresie były użytkowane przez starsze kobiety i uważane za bardziej eleganckie i stonowane.

W najwcześniejszym okresie jakle zdobione były haftami gotowymi: bortami i gipiurami. Naszywane były na mankietach, brzegach, stójce. Jako ozdób używano również różnorodnych guzików. Hafty ręczne na jaklach zaczęły pojawiać w dwudziestoleciu międzywojennym. Umieszczano je na kołnierzu, wzdłuż zapięcia, wzdłuż dolnego brzegu w szerokim pasie. Haftami ozdabiano mankiety, okolice bocznych szwów na wysokości bioder. Haftom ręcznym towarzyszyły ozdobne guziki, cekiny lub koraliki. Stosowano haft wypukły a także haft sznurkowy (wzór tworzył gruby błyszczący sznurek przyszywany do podłoża). Haft wykonywano w tym samym lub podobnym kolorze co tkanina jakli. Pierwotnie jakle sięgały wysokości bioder i były bardziej dopasowane, rozszerzając się lekko w dolnej części. Jakla zapinana była asymetrycznie po lewej stronie na zatrzaski i haczyki. Na szyi wykończona była stójką. Po I wojnie światowej krój jakli zaczął ulegać zmianom. Początkowo jakla zaczęła się wydłużać przekraczają linię bioder aż do okolic połowy uda. Początkiem lat 20. XX w. noszono jakle wydłużone w dalszym ciągu wykończone stójką. Z czasem i ta część uległa przeobrażeniom. W dwudziestoleciu międzywojennym pojawiły się dekolty proste oraz do szpica oraz jakle z kołnierzami.