Na chłodne dni

W okresach chłodu strój dopełniała wełniana chusta odziewacka. Miała kształt kwadratu o boku około 150 cm i była tkana z grubej wełny a brzegi jej wykończone były frędzlami. Odziewacki były w kratę w różnych, ale stonowanych barwach, z jednym kolorem dominującym. W zbiorach Izby Historycznej zachowało się 12 sztuk w kolorach: zielonym, brązowym, granatowym, kremowym, czarnym. Do I wojny światowej odziewacki składane były po przekątnej w trójkąt i zarzucane na ramiona bądź w czasie większych chłodów także na głowę. Jak podaje M. Knycz „[…] Jedną połowę odziewaczki podwijano z lewej strony na prawe ramię. Prawą ręką podtrzymywano ją od strony wewnętrznej prawie pod brodą. […]”. Oprócz grubych odziewaczek w kratę w późniejszym okresie zaczęto nosić także delikatniejsze, lekkie odziewacki tkane z wełny czesankowej zwane w Kozach komorowickimi. Miały one kolor czarny i wykończenie w białe pasy, w różnych odstępach. Według M. Knycza weszły do użytku początkiem lat 30. XX w.